محمد ابراهیم کرباسی

(تو 1186/ 1180- وف 1262 -1260 ق)، عالم دینى، فقیه اصولى، زاهد و عابد. اصل او از حوض كرباس هرات است. پدرش از هرات به كاخك خراسان منتقل شد و بدین جهت به كاخى یا كاخكى معروف شد. ابراهیم در اصفهان به دنیا آمد. پس از فراگرفتن مقدمات به عتبات رفت. او محضر وحید بهبهانى را درك كرد و فقه و اصول و علوم دینى را از حوزه‏ى اساتیدى چون سید مهدى بحر العلوم و شیخ جعفر كاشف الغطاء و آقا سید على طباطبایى، صاحب «ریاض»، و سید محسن مقدس كاظمى و دیگر علماى وقت فراگرفت. سپس به ایران بازگشت. در قم از محضر محقق قمى، صاحب «القوانین»، و در كاشان از محضرت ملا محمد مهدى نراقى بهره برد. آن گاه به اصفهان بازگشت و در مسجد حكیم آنجا حوزه‏ى درس تشكیل داد. كرباسى از میرزاى قمى و شیخ جعفر نجفى و شیخ احمد احسائى و شیخ عبدعلى خطى بحرانى و شیخ حسین ماحوزى و شیخ سلیمان بحرانى اجازه داشت و از آنان روایت مى‏كرد. میرزا زین‏العابدین خوانسارى و آقا سید حسن مدرس و سید حسن مجتهد موسوى و آقا میر سید محمد شهشهانى از شاگردان وى بودند. او در اصفهان درگذشت و در جوار مسجد حكیم دفن شد. از آثار وى: «اشارات الاصول»، در دو مجلد بزرگ؛ «الایقاظات»، در اصول فقه؛ «شوارع الهدایة»، در شرح «الكفایة» محقق سبزوارى؛ «ارشاد المسترشدین»؛ «منهاج الهدایة الى احكام الشریعة و فروع الفقه»؛ «مناسك الحج»، به فارسى؛ «نقد الاصول»؛ «نخبه»، رساله‏ى عملیه، به فارسى.